Dag 2: Ilzarbe - San Miguel de Salinas

130720 - lunch langs de N-232

130720 - langs de N-232

bij plaatselijk gebrek aan beter heft dit verslag onwillekeurig aan met de machtigste aller visschotels, dat fenomenaal gerecht dat wij ons begin jaren 80 haast wekelijks lieten voorschotelen in de El Barcelona op de toen nog illustere Waalse kaai, in die tijd nog leeg en immens troosteloos want het waren nog de jaren van vóór het opengaan van de Paradox waarmee het op 't Zuid ongeveer allemaal begon, en steevast voorafgegaan door een geweldige kom gewéldige aioli, handgedraaid, die, niet zuinig belegd over enigte geweldige stokbroden, geen millimeter ruimte overliet voor de in aantocht zijnde reusachtige aarden schotel, tot over de rand gevuld met een dampende Catalaanse Zarzuela die ons samen met een fles Banda Azul, de vaste huiswijn in de Barcelona, met zuiderse nonchalance onder de neus werd geschoven door de met de jaren steeds meer verlopener ogende patron die ten prooi was gevallen aan drank en drugs en zijn zaakjes niet meer de baas kon, tja, voor succes moet men sterke schouders hebben. Naar de Costa's trekken voor 't lekker eten is dus verloren moeite, 't is hier beter, de verlokking van gemakkelijk geld heeft vooral vettig kieken op de Spaanse kaart gezet, met zgn. patatas bravas onder een hoop tomatensaus uit bokalen van 't frituur.
Na een heerlijke overnachting met uitgebreid ontbijt in de krakkemikkige Ur Tanta in de Pyreneeën bij Pilar en Javiér en vervolgens aan 120 per uur voorbij Pamplona schietend om even later middels een gepasseerde afslag pardoes midden in Zaragoza ons een uitweg naar het zuiden te moeten zoeken namen we ondanks mijn vers uitgeprinte Google Maps-beschrijving niet de snelste weg over Teruel maar hebben we het hele eind van 250 kilometer tussen Zaragoza en de kust per vergissing over de N-232 afgelegd, een tweebaansweg over Spaanse vlakten waar bestofte camions ons al van ver te zien tegemoet raasden en ons in een botsing van voortgestuwde luchtdrukken door elkaar schudden, dor woestijngebied met slapende dorpen waar een koppel laatbroedende ooievaars de enigen waren die iets van activiteit vertoonden terwijl we ons middagpauze veroorloofden in de stilte van een dorp met na de boterhammetjes op het plein water en cola en café solo op een eenzaam terras en later nog, gestaag klimmend, de weg bij Morella smal als een gloeiende ader, gevaarlijk langs diepe kloven en ravijnen met in heel de verte het speciale blauw dat het naderen van de zee doet vermoeden van waar we dan nog een kleine 400 kilometer te gaan hadden (met Valencia halverwege) naar San Miguel de Salinas, ons doel bij Torrevieja, in de buurt bij Murcia en Cartagena. Terwijl ons beloofde zwembad ons heel de dag verleidelijk voor het geestesoog had liggen lonken kwamen we daar pas rond acht uur 's avonds aan. Na zo'n dag rijden op Premium diesel, droog water, zweetkaas en oud brood kregen toch de buiken voorrang en vonden we onszelf een uurtje later terug in de smalle straatjes van San Miguel, aan een plastieken tafeltje bij Antonio van Casa Antonio, de auto leeggeladen weggezet op een braakliggend stukske grond waar de Spaanse jeugdigheid, de albores de la vida, zich heel de zomer lang rumoerig manifesteert in verliefd vozen en er elkaars namen (Joshua, Andrea, Esther, Jésus, ...) in een bloeiend palmares op de muren schildert.

130720 - san miguel

Bij vergelijk later op 't jaar bleek het bij Antonio helemaal zo slecht nog niet, de pizza hartig en de gevulde aubergines à point en de gefrituurde inktvisjes knappend vers, de wijn donker en de nacht zwoel en traag en met een bijna volle maan aan de oostelijke hemel. Die eerste avond na het etentje en voor 't licht uitgeput gaan slapen zou ik bij het aanknippen van de keukenlamp nog een grote kakkerlak tegen de wand achter een keukenkast zien wegglippen om er zich te verschuilen, de voelsprieten in een permanent aftasten onafhankelijk van elkaar rondzwaaiend, robotjes met fijne antennes, supergevoelige sensoren die in 't donker meer zien dan alle ogen en oren van de wereld, het eerste exemplaar van deze vakantie. Ik joeg ze nadien elke avond met een handborstel in een plastieken vuilblik uit de Asian Shop, zo een met hoge randen en een lang handvat, een steel eigenlijk, om u niet te veel te moeten bukken. Dankzij de hoge, nog nieuwe gladde wanden van het vuilblik lukte het me net om de akelige kevers met hun scherpe haakpootjes middels een heftige schermutseling te verhinderen het vuilblik uit te schieten (het zijn erg snelle diertjes) door er, als betrof het een mandje gloeiende friet, met kort afgemeten beweging schuddend mee naar buiten de nacht in te lopen en, met mijn armen vol kippenvel, het vuilblik al húúúúúúh!!! roepend voorbij het muurtje om te draaien, buiten ermee, met nog net de daver niet op het lijf. Ze zaten vooral in de keuken en in het toilet op het gelijkvloers, geen hordes maar toch, als ge er al een ziet, 's nachts in het donker en ze vluchtten weg van zodra ik, als vooruitgeschoven verkenner, de lichten aanstak om eerst met tegenzin vloer, aanrecht en muren af te speuren vooraleer de anderen binnen dierven te komen. De laatste avond, nadat we alles hadden ingepakt en de poets gedaan was en we wilden gaan slapen voor weer 2000 km retour, trek ik bij wijze van laatste afscheidsblik over onze groententuin-met-vijgenbomen de buitendeur van de keuken open waar zich, zo bleek, een geweldige kakkerlak had verscholen die nu van 't verschieten recht naar binnenschoot en zich van de stress niet langs de muren rennend een schuilplaats zocht maar midden over de keukenvloer frontaal op mij kwam afgerend, rapper dan een rat. Terwijl ik me achteruit struikelend een uitweg zocht veranderde hij plots hoekig van koers en verdween vervolgens onder de keukentafel waarop onze koelbox en manden met proviand. Ik was prooi af maar in mijn verbeelding ging het monster nu wél als verstekeling mee naar Borgerhout.

130720 - san miguel

Hierboven een cafard (fr), cockroach (eng), cucaracha (sp), oftewel kakkerlak (nl), het eerste exemplaar dat ik de eerste avond achter een keukenkast zag wegglippen. De uitspraak van het woord kakkerlak gelijkt in elke taal op het krakend geluid waarmee ze platgetrapt worden, een geluid dat we 's avonds in de straatjes van San Miguel wel meer hoorden en waar wel eens van beweerd wordt dat dat het stomste is wat men kan doen omdat het verspreiding in de hand zou werken doordat de eitjes aan uw voeten blijven plakken maar daar hebben de Spanjaarden lak aan, plat is plat.


                               

1307 . .