LB55'55-Emiel-on-the-blog: Adobe

foto http://www.moon2earth.com/2013/03/taos-pueblo-is-strange-place-in-usa.html

Costa Blanca anno 2013, een wildgroei aan heden ten dage niet min in panne gevallen nieuwbouwprojecten incluis wild verzonnen dorpen zonder enige gemeenschapsvisie. Tot kilometers ver uit de kust krijgen zij namen toegedicht waarbij het verlokkelijke bijvoegsel 'Costa' er schaamteloos aan wordt vastgeplakt. Tegelijkertijd heeft er in de oudere nederzettingen een geweldige renovatiegolf huisgehouden waardoor de authentieke Spaanse dorpsgezichten ingrijpend veranderd zijn. Zo prijkt in de smalle straatjes de ene valse gevel naast de andere, opgefrist met goedkope materialen uit de gedegenereerde bouwmarkt. De naar ieders smaak ingevulde renovatie van 't eigen huis heeft daarbij tot een ware kakofonie geleid, minstens zo erg als in de bungalowparken ter hoogte van onze Vlaamse recreatiegebieden, die in het schemerduister bebouwde weekendgronden. Enkele jaren houdt de vernieuwing pront stand, tot kleefplaten en sierstrips onverichterzake loslaten en de illusie er in dikke plakken afbladdert. Toch meende ik in la Vega Baja onder die dikke schminklaag van goedkope voorzetmaterialen nog de ziel van het oorspronkelijke dorp te zien zitten, de oude pueblo. Karl May schreef in het schitterende "De dood van Winnetou", naast Winnetou's avonturen met bloedsbroeder, Char-lyh (Old Shatterhand) ook over de pueblo van de Apaches. Vooraleer in slaap te vallen liet ik mij gewapend met een pillamp langs de vergeelde bladzijden meezuigen als was elke pagina een dik vel roze vloeipapier. Ik zag elk detail voor ogen, de witte vierkantige lemen huizen met de vierkantige gaten, ramen, als blokken uit een blokkendoos in wanorde op en over elkaar gebouwd, de verdiepingen toegankelijk via uit dikke takken gesneden trapladders, het hout gebleekt door zon en wind, de sporten en beide bomen met grove pen- en gatverbinding in elkaar gezet. Volgens de beschrijving was Winnetou's ouderlijke pueblo nedergezet om en rond de Rio Grande, in Zuid-Westelijk Amerika. Maar ook Karl May zoog al eens iets uit zijn duim, aldus waren het eigenlijk niet zijn Apaches die in die lemen huizen woonden maar een ander volk, de Adobe Pueblo. De Apaches hadden wel wat beter te doen. Eeuwenlang streden zij hun genadeloze strijd tegen Spanjaarden en Mexicanen om tenslotte het loodje te leggen tegen het Amerikaanse leger. Maar Adobe dus, waarmee ik aansluit bij Jack Kerouac, die andere klassieker uit mijn jongesnakenboekenschapje. Na zijn Dharma Tuig (één van mijn bijbels uit die tijd) en het wanhopig dikke Eenzame Engelen kwam mij enige verjaardagen geleden On the Road aangewaaid waaruit ik sinds een dik jaar op mijn werk ter verstrooing de dagelijkse plaspauzes (om het beschaafd te houden) invul door er een kort stukje uit te lezen. Tijdens de voorbije zomervakantie ben ik echter flink opgeschoten zodat het nu praktisch uit is. Op het eind van het boek hotst Jack samen met maffe gozer Neal in loodrechte lijn van Detroit naar Mexico waarbij hij het zijdelings over adobe huizen heeft, arme Mexicaanse woningen opgetrokken uit klei en stro. Dus, om dit stukje rond te maken: aan de balie van de toeristische dienst van San Miguel lag een flyertje met reclame voor Las Cuevas (de grotten), een duurder restaurant in San Miguel. Het foldertje was verlucht met een afbeelding van een schilderwerkje-met-dorpszicht en een foto van Las Cuevas, en zie, de Apachen-pueblo uit mijn jongensdromen bestond in 't echt. Ik heb gezegd, howgh!

San Miguel de Salinas - Pintura de Juan de Dios Fresneda