LB55'55-Emiel-on-the-blog: Saint-Cyr et Sainte-Juliette

De kathedraal van Saint-Cyr et Sainte-Juliette staat bekend voor haar twee koren, een gotisch en een romaans. Ook de felgekleurde, door hedendaagse kunstenaars gebrandschilderde glasramen worden wereldwijd geprezen. Maar wat mij wellicht het meest zal bijblijven was de uitvoering van een orgelkoraal (dat gok ik een beetje), alleen voor ons. We hoorden het al toen we buiten rond de kathedraal liepen, onder de merkwaardige zonnewijzer en boosaardig kijkende waterspuwers door, sommige zonder kop, hun brokstukken lagen bemost tegen de indrukwekkende, grauwe gevel. Over de stille kasseien liepen we verder het straatje in. Het stadsrumoer had plaats geruimd voor dunne slierten muziek die door de kerkramen buiten dwarrelde. Binnen in de kathedraal kwamen raakten we erg onder de indruk. Een zangeres en haar orgeliste stonden vooraan te repeteren. De vrouw zong haar stukken staand naast het orgel, dan weer schreed zij zingend de hele absis rond, wiegend als in een roes, expressief gebarend vanuit het onderbewuste, compleet van de wereld, haar glasheldere stem echoënd door de kathedraal, wonderlijk. Helemaal achteraan, onder het romaans koor met de ijle resten van een indrukwekkend fresco uit de 12de eeuw, leidt een diep uitgesleten stenen trap naar de onderaardse crypte waarin een 16de-eeuwse uitbeelding van de graflegging in polychrome steen. Eraan vastgehecht met een ouderwetse paperclip, een licht ridicuul, stijf gelamineerd A4-tje, 'wie is wie'.