LB55'55-Emiel-on-the-blog: L'église St-Etienne de Nevers

Op de hoek van een smalle passage in de Rue Saint-Etienne pijlt een roestig bordje met halfvergane opdruk naar een 11de-eeuwse romaanse kerk. De passage geeft uit op een intiem pleintje, een binnenplaats waar een paar geprivilegieerde achterhuizen uitkijken op de westgevel, de hoofdingang, poort tot de Narthex of het Paradijs. Binnen was het koel, de muren zwaar met hoge kleine ramen. Tussen pilaren en rondingen hing de geur van wierook. Waskaarsvlammetjes flakkeren er zachtjes op de spaarzame klank van gierig kleingeld. In een van de drie straalkapellen zette de late namiddagzon een heiligenbeeld in vuur en vlam.We genoten van de rust, van de soberheid in boog en gewelf, de zuivere lijn, het zachte licht en de koele, grijze steen. Wat een voorrecht, zonder meer gewoon wat rondhangen tussen de exponenten van een vervlogen cultuur, het Frankische rijk net voorbij. En toch niet meer dan een petieterig, roestig bordje, quoi?

http://www.art-roman.net/nevers/nevers.htm