Saint-Antoine-du-Queyret - Situé au Milieu de la Ligne Bordeaux-Bergerac

Saint-Antoine-du-Queyret - 74 koppen - appelés, les Saint-Antoinais

efkes situeren: Gironde, Zuid-Ouest-Frankrijk, op het middelpunt van de lijn Bordeaux-Bergerac, onze hameau, die dagen. Teken daar een ondersteboven Mercedesster met één punt Z-ZW, dan wordt het rechtsbovenste segment het departement van de Dordogne, links dan de Gironde en rechtsonder de Lot-et-Garonne, dit voor de aardrijkskundigen. Goed, daar dus, een kilometer of 10 onder de reeds breedgestroomde La Dordogne, kruisen mekaar twee baantjes, D21 x D126, twee slechts zelden gebruikte verbindingswegen van 't een vergeten gehucht naar 't ander. De grotere D17 ligt een kilometer of vijf, zes, verderop, ver weg, en verder niks mee te maken. Uitzonderlijk rustig, heel de streek zeg maar. Waar de baantjes mekaar snijden, daar ligt Saint-Antoine, niet meer dan een kruispunt met een paar huizen, een gemeentehuis en een kerk, van de 74 zielen geen ziel gezien. Er staan geen lichten, maar evenmin een meter overzicht. Toch slaagt een enkele pedé er in om tegen topsnelheid aan te komen scheuren en de kruising zonder ook maar een millimeter gas te lossen blind over te vlammen, quoi, de ander moet maar uit zijn ogen zien. Ik kan u verzekeren, de adrenaline spoot. In één hoek van dat kruispunt ligt ons vakantiehuis, in feite nog een schuur vooraf, een bouwval, aanpalend aan, en dan dat van ons. Aan de overkant van de straat staat een solitaire boom, een loofboom, en een oude waterput, en daarachter het glooiend landschap, verder niks. Diagonaal over het kruispunt staan de schuren van een wijnboer van wiens oogst we bij aankomst een fles getrakteerd hebben gekregen, Château La Commanderie de Queyret, lang niet slecht. En daar tegenover, we draaien tegen wijzerzin, staat het gemeentehuis, en dan zijn we terug bij ons. Stel u van dat gemeentehuis niet teveel voor, het is niet meer dan een klein nieuwbouwtje, formaat elektriciteitscabine, ocharme één voormiddag per week bemand/bevrouwd. Vlak ervoor, centraal gelegen zeg maar, staat een telefooncel, en ernaast de kerk, beide in staat d'abandon. Recht tegenover de kerk aan de overkant van 't straat ligt nog een klassiek woonhuis-met-schuurderijen, ooit van de rijkste van 't dorp, de pastoor wellicht, nu jammerlijk verlaten. Ja, het is daar een dooie boel, juist zoals ik het graag heb.

160721 - Saint-Antoine-du-Queyret - Saint-Pierre

dag zes vd vakantie: Saint-Pierre

de hitte van de eerste dagen, de koperen ploert om het met een cliché te zeggen, had plaats gemaakt voor dunne, hoge bewolking. We bleven die dag thuis, denk ik, ik heb in ieder geval geen andere foto's, geen leidraad naar ergens anders. Liever dan de drukte van de stad, rumoerige smeltkroezen van druivenwijn en leverpaté, bracht ik die dag een bezoekje aan het kerkhof van onze Pierre, patroon van dienst. In gedachten dwaal ik er opnieuw rond, 50 meter van ons deur, vandaag tussen grijze nevelslierten. Het was toen pertang midden juli, de nevels doemen wellicht op uit de verbeelding van mijn eigen donkerste, mijn diepste zelf. Samen met het piepen van het smeedijzeren hek kwamen de indrukken op me af, een door verbeelding ingekleurde stoet van kleine en grote familiegeschiedenissen, bedolven onder hun gescheurde tombes, verleden schimmige levens, verscholen achter de arduinen zerken met hun scheefgezakte datums, lang vervlogen tijden, verstofte eeuwen, al die geboorten, al dat heengaan, de geëmailleerde fotokes, de in plastiek gegoten droogbloemen, dankwoorden, vergane beeltenissen, omgevallen kruisen. En heel in de verte, dansend  op de warme lucht, bewegen een paar iele figuurtjes tussen de oneindige rijen wijnranken. Tegen de uitgezakte klokkentoren, die geruste wachter bij de doden, kaatsen flarden zilveren stemmen, en de stenen toren zingt, ijl waaieren ze voort, onooglijke rimpeltjes in de tijd....

afbeelding internet