Huwelijksfoto (Gilbert d'Haen) - O.L.Vrouw-ter-Koffie

180824 - Kadoc Leuven

Op 't Laar in Borgerhout staat de meest merkwaardige O.L.Vrouwenkerk ter wereld, de genaamde O.L.Vrouw-ter-Sneeuw, een draak van een gebouw vond ik altijd. Smaak is echter gevoelig voor vanalles en nog wat, voor de tijdsgeest niet in het minst en de kerk van 't Laar mag er zijn tegenwoordig. Vrijdag reisden we af naar Leuven. Het Kadoc had in samenwerking met het FOMU een tentoonstelling opgezet met verzameld werk van de fotograaf Gilbert d'Haen. De tentoonstelling ging door in de kapel van het Kadoc, onder de vleugels van ene O.L.Vrouw .... ter Koorts! Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb zal ik dat van die zotte achternamen toch eens een keertje intikken. Maar nu eerst Gilbert d'Haen. De in 1932 uit een socialistisch gezin geboren Deurnenaar trad op zijn 14de in dienst bij de post. In die tijd kreeg hij zijn eerste kodakske. Een paar jaar later maakte hij dan tijdens zijn legerdienst nader kennis met fotografie. God mag weten waarom hij zich na zijn legerdienst aan 't seminarie inschreef maar hij kreeg er steeds meer zin in en bekwaamde hij zich infrarood bijgelicht door de Heilige Geest urenlang in de donkere kamers van 't seminarie. Op het laatst van zijn opleiding, net voor de priesterwijding, gaf Gilbert er de brui aan, het celibaat had téveel nadelen. Met een lening kocht hij zich dan maar een eerste Hasselblad en hij begon als beroepsfotograaf huwelijken en communies te trekken. Later in de jaren '60 en '70 verwierf hij naam en faam in de betere portretfotografie. De etalage van zijn winkel op 't Kiel was ooit ingericht met foto's van onder andere mijn liefste met haar broer en zussen als kind. De in die tijd bijzonder populaire blokfoto's zijn in de familie steeds naar waarde geschat geworden en sieren tot op de dag van vandaag de hal in het ouderlijke huis. Jammer dat ze voor de tentoonstelling niet in bruikleen werden gegeven, ze waren zeker mee opgenomen. Vóór het Kadoc en de Gilbert zijn we te Wespelaar  eerst even wezen kringwinkelen waardoor het een stuk na de middag was dat we te Leuven toekwamen en nog ietske moesten eten. De studentenstad bleek echter maar pas te ontwaken. Overal stonden studentenkoten te huur, nog leeg. Slechts de eerste tweedezitters dwaalden door de stad en zo goed als alle eetgelegenheden waren of nog gesloten of al aan de afwas begonnen. In de Naamsestraat vonden we een Italiaans restaurant met spijs en drank aan democratische prijzen, een zaal vol lege tafels en een kaart zo uitgebreid dat ge er wantrouwig van werd. Toch viel het mee. De witte wijn was wel verslagen en de ballekes in tomatensaus zijn thuis véél beter maar de glazen waren gevuld als bokalen, de pizza oké en de mosselen op mijn pasta smolten zalig op de tong, vers en lekker bereid. Koffie op Italiaanse wijze tenslotte rondde het etentje mooi af. En na de tentoonstelling hebben we nog een terraske gedaan en wat rondgewandeld. Terug thuis in Antwerpen werden we prinsheerlijk ontvangen met een laatste avondmaal uit een Syrische kebabzaak aan de Turnhoutsebaan want mijn schoonzoon vertrok voor zes weken op taalcursus-onder-stoom naar Teheran en hij wou graag nog eens samen Libanees eten, die allemaal gesloten bleken. De Syrische falafel was niet slecht, niettemin, 't lekkerste kwam van eigen hand: verse humus, verse tzatziki en een berg frisse bulgur met munt en peterselie, en huisgemaakt.