Park Middelheim

180729 - Beeldenpark Middelheim

180729 - Beeldenpark Middelheim

Ben ik een stadsmens? Ik zou het zo direct niet zeggen. Een buitenmens? Nee, geen van beide. Ik voel me overal maar vooral nergens thuis. Fietsen door de heide? De stad? Geen sinecure, binnen de 100 meter sta je stijf van agressie en frustratie, Kopenhagen zijn we nog lang niet. En om in eenzaamheid naar exotische einders te trekken moet ge ook niet bij mij zijn, bang voor slangen, spoken en spinnenkoppen. Liever vertrouwd, Bohan bijvoorbeeld, of onze hof, 't stadspark, zoiets gaat nog. Daarenboven, waar ge ook kijkt over alle vier de Belgische windstreken, veel meer dan een stadspark gaan we niet vinden. Ik hou anders best van 't park, van alle parken, van sprookjesparken zoals de versneden tweelingen ten noorden van Antwerpen, Den Uitlegger en Den Inslag (al is het omdat ze mij blijvend aan mijn te vroeg overleden zus zullen herinneren), of meer oostelijk, langs de oevers van De slingerende Schijn, onder het niet weg te denken geraas van de autostrade, het Rivierenhof en het Sterckxhof. En een speciale boon heb ik voor de drievuldigheid Den Brandt, Middelheim en Nachtegalenpark. Druk, dat wel, op zondag bij mooi weer is er geen doorkomen aan. Naast de vele merkwaardige bomen word je er 't ganse jaar door getrakteerd op een breed palet aan fascinerende sculpturen, zowel de oude bekenden als pas aangekochte gewrochten. Keer op keer charmeren ze. En als ze me niet direct aanspreken geven ze bij elk bezoek wel iets van hun geheimen prijs en ga ik ze een beetje liever zien. Zoals nu, het fameuze barokjaar dat me iets te opdringerig om zich heen trapt, waar dat barokke precies in zit is is mij veelal een raadsel. Panikeren doe ik echter niet, gewoon wat tijd geven denk ik dan, 't zal wel komen.....