Il Manciano Cava Santafiora

150731 - Manciano Villa Maremma

150731 - Manciano Villa Maremma

150731 - Manciano Villa Maremma

150731 - Manciano Villa Maremma

150731 - Manciano Villa Maremma

Geen kwaad woord over onze fabelachtige vakantie, over Italië, over onze uitvalsbasis bij Manciano, charmant als een gelooide witte weduwe, noch over onze Villa Maremma, schitterend gelegen bovenop de heuvel, aan de rand van de weidse vlakte, de piano in 't schoon Italiaans, waar we 14 dagen lang van elkaar en van een bewustzijnsverruimend vergezicht genoten, daar waar Umbrë, Lazio en Toscane één worden. Spijtig van de groeve, dat wel. Want de onversneden waarheid gebiedt me te getuigen dat we daar buiten de zomerse, landelijke aroma's van zoete, wilde kruiden en de weldadig penetrante beestengeur van blatende schapen, in ginds paradijs ook wel eens tot laat in de ochtend geplaagd konden worden door het gedonder en gezeur van de Cava Santafiora. Bij boeking van onze stek schatte ik daar in mijn beste (niet dus) Italiaans nog het idyllische ' De Grot der Bloemen' of zoiets in te mogen verstaan maar de bloemrijke naam bleek een rauwe steengroeve toe te horen, gelegen in de diepte achter de (onze) heuvelrand, slechts een paar boogscheuten dieper. Eén geluk, de groeve was zo goed als onttrokken aan oog en oor en wel in die mate dat de werfdrukte maar met moeite over de heuvelrand tot bij ons aan tafel geraakte. Zelfs mag ik zeggen dat de pomp van het zwembad mij 's avonds bij het stilvallen van de dag meer enerveerde dan die hele groeve.

De foto met de kraanarmen en het fragment van onze pergola is dan ook een ingezoomde overdrijving, met het blote oog was er zo goed als niks te zien behoudens een schijntje van wat grauwige mazoutpluimen, de uitstoot van zware bulldozers die, als de machinisten, i lavoratori poveri, volgas gaven, gloeiend heet uit de naar de omhoog priemende chassepijpen de lucht in werden gespuwd, gevolgd door hoog opgeworpen wolken fijn stof van 't neerstortend gesteente. Dat alles zorgde voor een dunnig, horizontswijd waas dat, nadat de werveling er uit wegtrok, luiïg op de warme noordwester over de immense vlakte dreef om langzaam op te lossen. Beetje jammer wel, niettemin, hadden de monsters gezwegen, we hadden van niks geweten. Chance dat de wind goed stond.