Papaveri e Altri Fiori

190615 - Apricale - Liguria

Met aankomst juistekes na nieuwe maan en tien dagen later terug weg met een bijna-volle maan hebben we zowat alle soorten weer, alle 'weren' gehad. Gewoon goei weer, stralend weer, laf weer, heftig onweer met schitterende knalbliksems en door de bergen rondzingende roldonders, stortregen, mist, wolken rond Perinaldo, wolken lager in de kloof onder ons, rondom ons. Het gewoon slecht weer à la maison te Anvers is ons die dagen bespaard gebleven.
“Wat een wéren toch” was in mijn kinderjaren één van moeders heftig verontwaardigde verzuchtingen bij aanhoudend grijze regen en wispelturige windvlagen. Het weer is altijd van tel. In de brieven die ik als kok-soldaat van haar kreeg vroeg zij mij steevast, eerder formeel, hoe het met Het Weder daar in het verre Duitsland gesteld was. Naast alle noodzakelijke geplogenheden en de liefdevolle raadgevingen die alleen een moeder zonder schroom durft mee te geven, van u toch te gedragen en zeker geen domme streken uit te halen, stopte zij ook elke keer een bloemlezing wekelijks uit de blaadjes geknipte moppen bij die brieven. Zij had er plezier in mij aan 't lachen te brengen, ik keek er graag naar uit.

Ligurië. Oude terrassen en serres, de laatste decennia wegens dramatisch economische verschuivingen verwaarloosd en verlaten, overwoekerd nu, met dicht bos. In Apricale, of hoog boven in Perinaldo en overal elders in de provincie, getuigen verweerde trappen in het landschap van de verloren bedrijfstak. Vóór de algehele teloorgang heeft de kust bij de Ligurische zee haar naam er met flair en fleur eer gedaan, de bloemenrivièra weetewel. Die ter plekke alles en iedereen onderhoudende bedrijvigheid ligt nu volledig in puin. Onze trips langs de kust verliepen echter niet anders dan in de bedwelmende roes, omzoomd door zonovergoten wilde guirlandes en fleurig aangeplante perken. Plukt er gerust eentje mee...