 |
| 190607 - Apricale |
Apricale ligt verscholen in het meest oostelijke deel van de Italiaanse Alpen, de Alpi Marini, twintig minuten van de kust, van Ventimiglia en Menton, Frankrijk, de Corniche zogezegd. Qua natuur een merkwaardige mix, half olijf, half gatenkaas, vooral olijf. Binnen een spanne van slechts enkele kilometers dieper naar ’t zuiden wisselt het gebergte al van gedaante, met een ander klimaat, droger, scherpere begroeiing, de Apennijnen nemen over.
Noord-Italië trakteerde ons op gematigde temperaturen, 23°, de nachten koel. Niet ene cigale dit jaar, ik denk, niet heet genoeg. Slapen deden we uiteraard met wijd open ramen, luikjes naar buiten opengeklapt. Vuurvliegjes zweefden er ’s nachts langszij, wit knippend, tientallen, in het donker dansende minuscule LED-jes, aan uit, aan uit. Onderin de langgerekte kloof klaterde een piepjong stroompje en tot laat in de nacht gaven mij onbekende zangvogels bovenop een onderlaag van honderden wellustig kwakende kikkers het beste van zichzelf. Fris als pas gewassen lakens kwam het oerwoud door de mazen van het muggennet binnendrijven, heerlijk zuiver ademhalen.
Aan de andere kant van het ravijn, in rechte lijn een goei honderd meter, ligt Apricale. Zoals het dorp met steen en klei tegen de berg is geplakt doet het denken aan een nest, een kolonie, de broedplaats van een schier onbekend insect. Er waren er wel meer, dergelijke nesten, van velerlei oorsprong. Langs de telefoondraad die van de boom achter het terras tot de nok van ons huis bengelde bewoog een niet aflatende karavaan mieren zich een weg tot onder de pannen boven ons bed. Naar schatting zaten er op de kabel alleen al minstens een half miljoen, wellicht meer. En dan op onze parasol. Toen we die de eerste dag opentrokken hing er aan de binnenkant het prille begin van een wespennest, een Duits exemplaar, gelukkig. Tof beestje, niks geen last van. De Duitse wesp laat ons gerust, helemaal anders dan 'onze' gewone wespen. Thuis in Borgerhout hebben we er ook en we zijn er bij ervaring onvoorwaardelijk fan van geworden. Met warm weer zijn ze er al half mei, dan hangen ze gedurig boven en rond ons vijvertje. Duitse wespen zien er op het eerste gezicht niet anders uit, maar als ge goed kijkt hebben ze langere poten, wat ze iets slungeligs geeft, trager en ongevaarlijk, sympathiek bijna. Die op onze parasol moest tot onze gewetensspijt telkens we hem open of toe trokken opnieuw aan dat nest beginnen, en dat deed ze, onversaagd. Na een paar dagen is het beginsel spijtig genoeg losgescheurd en licht als zijdepapier van het terras weggewaaid. Het voelde echt wel wat rottig het bouwwerkje alleen maar vanwege ons ellendig luxeleven kapot te weten gaan maar ook wij hadden de parasol nodig, hoe koud het er 's avonds ook kon zijn, de zon overdag brandde zonder pardon het vel van mijn schedeldak.
Noord-Italië trakteerde ons op gematigde temperaturen, 23°, de nachten koel. Niet ene cigale dit jaar, ik denk, niet heet genoeg. Slapen deden we uiteraard met wijd open ramen, luikjes naar buiten opengeklapt. Vuurvliegjes zweefden er ’s nachts langszij, wit knippend, tientallen, in het donker dansende minuscule LED-jes, aan uit, aan uit. Onderin de langgerekte kloof klaterde een piepjong stroompje en tot laat in de nacht gaven mij onbekende zangvogels bovenop een onderlaag van honderden wellustig kwakende kikkers het beste van zichzelf. Fris als pas gewassen lakens kwam het oerwoud door de mazen van het muggennet binnendrijven, heerlijk zuiver ademhalen.
Aan de andere kant van het ravijn, in rechte lijn een goei honderd meter, ligt Apricale. Zoals het dorp met steen en klei tegen de berg is geplakt doet het denken aan een nest, een kolonie, de broedplaats van een schier onbekend insect. Er waren er wel meer, dergelijke nesten, van velerlei oorsprong. Langs de telefoondraad die van de boom achter het terras tot de nok van ons huis bengelde bewoog een niet aflatende karavaan mieren zich een weg tot onder de pannen boven ons bed. Naar schatting zaten er op de kabel alleen al minstens een half miljoen, wellicht meer. En dan op onze parasol. Toen we die de eerste dag opentrokken hing er aan de binnenkant het prille begin van een wespennest, een Duits exemplaar, gelukkig. Tof beestje, niks geen last van. De Duitse wesp laat ons gerust, helemaal anders dan 'onze' gewone wespen. Thuis in Borgerhout hebben we er ook en we zijn er bij ervaring onvoorwaardelijk fan van geworden. Met warm weer zijn ze er al half mei, dan hangen ze gedurig boven en rond ons vijvertje. Duitse wespen zien er op het eerste gezicht niet anders uit, maar als ge goed kijkt hebben ze langere poten, wat ze iets slungeligs geeft, trager en ongevaarlijk, sympathiek bijna. Die op onze parasol moest tot onze gewetensspijt telkens we hem open of toe trokken opnieuw aan dat nest beginnen, en dat deed ze, onversaagd. Na een paar dagen is het beginsel spijtig genoeg losgescheurd en licht als zijdepapier van het terras weggewaaid. Het voelde echt wel wat rottig het bouwwerkje alleen maar vanwege ons ellendig luxeleven kapot te weten gaan maar ook wij hadden de parasol nodig, hoe koud het er 's avonds ook kon zijn, de zon overdag brandde zonder pardon het vel van mijn schedeldak.
 |
| 190607 - Apricale |
No comments:
Post a Comment
reactinos or comments