 |
| 180821 - Zomer van Antwerpen - Zomerfabriek |
 |
| 180821 - Zomer van Antwerpen - Zomerfabriek |
Titus Woonwagen en Proloog - Frou Frou
Titus - Frou Frou
 |
| 180821 - Zomer van Antwerpen - Zomerfabriek |
Met de voormalige Electrabel-site achter 't Ooststation en de ingevallen schemering als uniek decor kwam het spektakel van poppentheatergezelschap Frou Frou mooi tot zijn recht. De alien-achtige combinatie van levensgrote poppen met in 't zwart geklede poppenspelers (soms hingen ze met z'n drieën aan één pop en brachten die als één tot leven), de geluidsversterking met de trage, diepe bassen van de tourist-geënte muziek en de hoog in de avondlucht wervelende roetslierten van vervaarlijk flakkerende petrolvlammen, fascinerend. Qua fijnzinnigheid staken de veelvuldig geëvoceerde zinspelingen niet altijd boven KNS-kolder (met Antwerps accent) uit en gezien De Latijnse zich in mijn tijd op het college in een universum buiten het mijne bewoog heb ik van de tragedie niet echt de essentie, noch de dieper liggende boodschap helemaal goed gevat. Spektakel genoeg anders. Mochten de visuele aspecten daarbij voor onvergetelijke effecten hebben gezorgd, ook het stijfgezeten achterwerk is me pijnlijk bijgebleven.
Jaagpad Noordkasteel - Roland & Rory Gallagher
 |
| 180819 - Antwerpen |
Roland overkwam ons deze zomer samen met een squadron wespen op de sympathieke verjaardagsdrink voor mijn schoonzus bij café Le Tour, iets voorbij de goeie, ouwe Royerssluis, aan de andere kant van de dijk langs 't Scheld. Het had wel iets. Van boven aan het jaagpad tot beneden aan het water van 't Noordkasteel was de dijk belegd met kleurige dekentjes, één na één ingenomen door een gestaag zwellend aantal, veelal hippe gezinnetjes. Voor ons gelegenheidsgezelschap met een koppel grootouders was die opstelling niet realistisch. We overwogen al om maar uit te wijken naar Bar Paniek toen ons oog op een verloren tafeltje en een stapel stoelen viel. Aldus gebeurde het dat we ons toch onder een paar bomen uit de zon hebben kunnen installeren, een beetje bezijden het samenpakkend volkje, en toch ook een beetje curieus naar Dé Roland. Halverwege ons aperitiefje van zelfbereide limo's, verse fruitsappen en schuimend bier (wespen!) kwam de halfgod met een hofhouding aan schoonheden in de intieme kring nedergedaald. De man van het lekker makkelijke Cruisin' down on Mainstreet schudde hier en daar een handje, kreeg wat te drinken aangereikt en zette zich op zijn versterker aan de waterkant. Het zomers gejoel van de kinderen klonk helder boven het wegdeemsterend geroezemoes der volwassen. Met de leeftijd blijkt immers niet alleen zijn baard maar ook zijn status fabelachtig gegroeid. Ruw geschat waren er zo'n 200 fans komen opdagen. In een halve cirkel rond de ouwe bluesrakker geschaard gleed het publiek van bij de eerste noten als soepel deeg langs de schuinte van de dijk tot aan de voeten van het, minzaam ontvankelijk, tot op de draad doorgroefd fenomeen. De geroutineerde aanslag op zijn vintage gitaar klonk als met vers bespannen snaren, loepzuiver, en hij zong zijn ding met (redelijk) vaste stem. Na elk nummer stak luid applaus en hels gefluit de kop op. Het is de rauwe Gentenaar gegund, maar toch, buiten het genot van de zuiver versterkte gitaar en de open lucht sprongen er bij mij maar weinig vonken over. Boud gezegd kwamen de vertolkingen me niet veel doorleefder voor dan de Elvis-imitaties van Helmut Lotti, niet puurder dan de soul van Nathalia. Zijn blues blijft mij even Amerikaans als 't Patershol. Het is niet omdat Vanfleteren hem ooit als een aangebrand stuk antraciet heeft kunnen vereeuwigen dat dat ook écht zo is. Roland mag een bevlogen straatmuzikant zijn (geweest), van té heilige huisjes krijg ik onveranderlijk de weubbe, daar moet iets tegenover staan. Een kleine evenwichtsoefening bijvoorbeeld.
Vorst, begin jaren 70. Mijn absolute held, het Iers geblokt drankorgel wijlen Rory Gallagher trad daar op, voor mij een soort Ierse Nils Lofgren, bijzonder in onze contreien een graag geziene gast. Drie keer heb ik de met zijn afgebladderde Fender Vergroeide mee mogen maken, drie keer nam hij mij op zijn vleugels mee naar eenzame hoogtes, A Million Miles Away, Vorst karren te klein. Ter gelegenheid van één van die optredens was het voorprogramma aan Roland toegewezen geworden. Ik keek er naar uit, hij was toen al een legende. De bezetting waarmee de notoire drankzuchtige ons zou opwarmen bestond uitsluitend uit hemzelf, zijn gitaar, zijn ego en een versterker en vooral uit een nest knoppen en pedalen waarmee hij binnen de kortste keren een indigestie van loops en elektronische effecten uit zijn billen perste en daar oeverloos op begon te soleren. Wellicht was Van Campenhout apestoned, dat zou een elegante verklaring kunnen zijn, maar zonder twijfel was zijn performance oersaai. De kakofonie duurde een heel uur en dan waren in die tijd nog geen oordoppen in de mode. Ik ben het nooit te boven gekomen, mijn beeld van de bluesman is toen geruïneerd geworden, zelden keek ik meer uit naar een slotakkoord, naar de afloop, naar de volle lichten in de zaal, 't neergelaten gordijn en, met bonzend hart, daarachter .... het gestommel van de roadies .......... Róóórý, Róóórý, Róóórý ...... https://www.youtube.com/watch?v=nPNWQ6EOoKQ
Vorst, begin jaren 70. Mijn absolute held, het Iers geblokt drankorgel wijlen Rory Gallagher trad daar op, voor mij een soort Ierse Nils Lofgren, bijzonder in onze contreien een graag geziene gast. Drie keer heb ik de met zijn afgebladderde Fender Vergroeide mee mogen maken, drie keer nam hij mij op zijn vleugels mee naar eenzame hoogtes, A Million Miles Away, Vorst karren te klein. Ter gelegenheid van één van die optredens was het voorprogramma aan Roland toegewezen geworden. Ik keek er naar uit, hij was toen al een legende. De bezetting waarmee de notoire drankzuchtige ons zou opwarmen bestond uitsluitend uit hemzelf, zijn gitaar, zijn ego en een versterker en vooral uit een nest knoppen en pedalen waarmee hij binnen de kortste keren een indigestie van loops en elektronische effecten uit zijn billen perste en daar oeverloos op begon te soleren. Wellicht was Van Campenhout apestoned, dat zou een elegante verklaring kunnen zijn, maar zonder twijfel was zijn performance oersaai. De kakofonie duurde een heel uur en dan waren in die tijd nog geen oordoppen in de mode. Ik ben het nooit te boven gekomen, mijn beeld van de bluesman is toen geruïneerd geworden, zelden keek ik meer uit naar een slotakkoord, naar de afloop, naar de volle lichten in de zaal, 't neergelaten gordijn en, met bonzend hart, daarachter .... het gestommel van de roadies .......... Róóórý, Róóórý, Róóórý ...... https://www.youtube.com/watch?v=nPNWQ6EOoKQ
Videowall - Project Het Eilandje
 |
| 180817 - Antwerpen MAS |
Ik beken, nooit eerder bezocht ik het MAS, naast curieusiteit altijd iets van weerstand gevoeld. Verschoning, het is niet minder dan een imposant geval. Onlangs ben ik dan toch voor 't eerst binnen geweest. Hóóg daarboven! 't Stad en de Scheldebocht liggen er als voor uw plezier bij, met aan uw voeten (mij ter plekke ontgaan) de schedel van Luc Tuymans de onaantastbare en helemaal boven op het dakterras trakteert het MAS je op een onbetaalbaar breedbeeld van aan de Zuid-Nederlandse einder ver achter Doel tot voorbij Coke City aan 't Koxplein, van aan Sint-Anneke en de barakken van Radio Minerva tot aan de anderhalve toren van de O.L.V.-kathedraal. Op de begane grond dan, in een stoeltje gehangen langs de handjes-gevel steil naar boven turend gaf me dat enige plezierige draaiïngen. De onder de wolken doorschuivende structuur lichtte mijn evenwichtssysteem een niet te houden voetje. Hoe dan ook, het Nederlands-architecturaal gedrocht/juweel (ja, ik hoor van alles!) staat daar naar mijn gevoel dik in de weg. Ge kunt er langs geen kanten niet naast kijken. Kermis in de haven. Met weemoed denk ik terug aan de open ruimte bij de vroegere dokken, aan 't vettig water, aan de rijnaken en hoe ze met kolen beladen tot aan het gangboord verzonken langs de arduinen kades lagen. Ik word week bij de herinnering aan de platte havenwagens met hun eikenhouten laadplatformen, de met een taaie band natuurrubber beklede, gietijzeren wielen, ratelend over de kasseien langs de grauwe rijen lage loodsen met hun blauwgrijs, grijsgroene rolpoorten. Ze is verdwenen, de oude haven, voorgoed. Weg de matrozen, de Grieken, de gulzige kroegen, de groezelige hoeren. Ik mis het blauw werkvolk met de bruingezabberde sigarettenpeuken, de zuivere klank van druk gehamer dat als flitsende keien over het zwarte water schiet. Ik mis het smerig stof, het ronddwarrelend vuil, de vreemde tekens op kromme kratten en gescheurde zakken, het hol gevloek onder de tochtige hangars. Gedenk als bij een verloren gegane liefde de knoestige kasseien, de glanzende rails, de ijzeren geraamtes van aan- en afrollende kranen en hoe de kraanman ze op het ritme van de getijen piepend over 't stinkend Scheld heen en weer zwaaide, als sproeiden ze hun viriliteit links en rechts over 't kolkende water. Tussen het geknal en het kletsen van de kabels door hoor ik nog de meeuwen, brutale luchtacrobaten, achter elkaar aan scherend door de sterke, onmiskenbare lucht van jute, teer en rotte wieren, vechtend om een opgeworpen friet of een stuk worst. Ach, laat mij maar zagen langs de straten, er is immers niks aan te doen, de geschiedenis heeft plaats geruimd voor nieuwe promenades, de platte aken zijn voorgoed vervangen door een verblindende stoet gestroomdelijnde blufjachten. Langs de volle terrassen paradeert schoon volk, zelfbewust onder het oog van een uit de rand aangezogen kijkgrage mensenmassa. Ik begrijp het niet. De horeca is er één pot slap nat, een sinds jaren achterhaalde, bedrieglijk-dure loungestoet, fleps en flauw als lauw bier. Onbetamelijk het zo te benoemen, maar de ellende heeft zich als huiszwam tot in 't Felix Pakhuis ingeworteld. Voorwaar, de dokken waren mij liever zonder die projectontwikkeling, 't Eilandje is finaal verkocht.
Het MAS staat op dezelfde plek waar ooit het oude Hanzehuis heeft gestaan, qua symboliek aardig bedacht maar toch, als verbinding met de oude haven is het slechts een pleister op een houten been. We waren er te gast op een primeur om u tegen te zeggen, de tentoonstelling met fenomenaal werk van de pas uit de vergetelheid opgeviste Michaelina Wautier (Bergen, 1604 - Brussel, 1689). Geen kwaad woord over de dikbillen van Rubens en Van Dijck maar zij mogen nu wat opschuiven, het goud is nu zonder meer voor Michaelina. Mocht ge nog willen gaan zien, deze gratis tip: stoor u niet aan de massa bezoekersgroepen zoals ze met welluidende gidsen als een school haringen heen en weer door de zalen wervelen en vooral, ga vroeg genoeg, de dagen zijn schrikbarend kort. Wij bijvoorbeeld vlogen om kwart voor vijf al buiten! Op een vrijdag nog wel, bij 't zomeruur in 't hoogseizoen. Dat zijn toch geen manieren voor een wereldstad.
Michael Sweerts - Ets - Visite Michaelina
 |
| 180817 - Antwerpen MAS |
In 1656 sticht Michael Sweerts (1618 –1664) in Brussel een academie. Die richt zich op de scholing van jonge schilders. Nemen Michaelina of haar broer Charles deel aan de lessen modeltekenen? We weten het niet. Sweerts’ etsen van gelaatsuitdrukkingen kent ze zeker.
Égalité Des Hommes et Des Femmes - Anno 1622 - Marie de Gournay
 |
| 180817 - Antwerpen |
Gelijkwaardigheid van man en vrouw De Parijse schrijfster Marie de Gournay studeert op eigen houtje Latijn en Grieks. Haar vader sterft op jonge leeftijd en haar moeder is geen voorstander van vrouwelijke scholing. Het gebrek aan onderwijs doet Marie beseffen hoezeer vrouwen onderdrukt worden. Ondanks financiële problemen blijft ze ongehuwd en wordt ze professioneel auteur. Over de vrouwenkwestie schrijft ze twee werken, waaronder deze Égalité des hommes et des femmes, een pleidooi voor de gelijkwaardigheid van man en vrouw.
(uit https://www.mas.be/sites/mas/files/MAS_Michaelina_gids_NL.pdf )
(boek tentoongesteld in het MAS)
(boek tentoongesteld in het MAS)
Subscribe to:
Posts (Atom)