LB55'55-Emiel-on-the-blog: Melle a/d Schelde

110314 - Melle - Jaagpad met Wilgenbosje

Op de terugweg naar Antwerpen, nadat we te Gent in het UZ een afte op Victor zijn onderlip met infrarood licht hebben laten laseren, sloegen we af, op zoek naar de Schelde zoals zij mij eind vorig jaar na een grijze ochtend op de R4 idyllisch in de nevel.had bekoord. Later die ochtend was de hemel stilaan uitgeklaard en net voor de afslag Melle kwam de zon dan toch door de nevel gepriemd. Als bij toverslag roerde het Scheldeland zich langs beide zijden van de R4 als een zacht ontwakende onder een kanten sluier. Mijn eigen donkere gedachten klaarden er meteen een beetje van op. Een paar minuten eerder had ik mijn 15-jarige dochter nog op een triestige Brusselsesteenweg bij het station van Kwatrecht afgezet waar zij voor een schoolstage afspraak had met een fotograaf uit Steendorp die voor een job met Peter Van De Veire, de gevierde, daar in de buurt moest zijn. Toen wij daar aankwamen zat hij al achter zijn stuur te wachten. Ik kreeg opdracht nog een klein eindje door te rijden. Pas onder de spoorwegbrug mocht ik stoppen en namen wij afscheid. Ondanks (of was het net omwille van?) het feit dat ik haar nauwlettend in mijn binnenspiegel volgde tot ik haar in zijn autootje had zien instappen was ik toch een beetje ongerust, ik kende die fotograaf niet meer dan van naam, Joost Enzovoort, en meer dan door hem een keertje te googelen wist ik niets van hem af en nu liet ik me daar met ogen open mijn eigen kind zomaar bij een wildvreemd type in de auto stappen. Ik voelde me het vaderschap geheel onwaardig en keerde lichtjes bedrukt weer. Maar zie, enkele kilometers verder brak de zon door en kon ik de zaken weer enigszins relativeren. 's Middags reeds was zij terug thuis, de shoot was prima verlopen en enkele weken later vonden we bij de tv-programma's in Humo een fotootje waarop, naast de kop van Peter Van De Veire, mijn kind, of toch een koppel handen.

110314 Melle Linkeroever

Vandaag dan zijn we onder een stralende hemel naar Gent gereden. Heeft het niet iets van vakantie, zo'n autosnelweg in de vroege ochtendzon, ik droom er altijd gelijk van weg. Tegen de tijd dat we uit het ziekenhuis wegreden was de lucht echter weer grijs overtrokken. Toch zetten we onze droomplekzoektocht door. Zo gauw we Melle binnenreden sloegen we linksaf de Brugstraat in. Buiten de bebouwde kom staken we de Schelde over en een eindje verder zijn we van de hoofdweg afgedraaid. We volgden een klein baantje dat ons op het einde door een kleine afgelegen woonwijk, niet meer dan één korte straat, tot aan de Scheldedijk voerde. Ik draaide de contactsleutel uit het slot en we stapten uit. Het was erg stil daar, geen hond liet zich horen. De zon kwam er terug door en de hele omgeving geurde naar rivierwater. We lieten de auto achter en liepen een eindje stroomopwaarts. We moesten al die tijd dringend plassen. Onder de beschutting van een wilgenbosje mikte ik een straal in het water, een langgerekte schuimvlek dreef weg van de kant. Aan de andere kant van het jaagpad beneden de dijk vond Victor het kadaver van een hond in een gracht, kletsnat. Ik had niet zo veel zin om dat beest te zien liggen. Mijn aanbod om toch even mee te komen kijken wuifde Victor weg, voor hem was het niet nodig. We slenterden verder. Af en toe suisde er ons een coureur voorbij, compleet in tenue. Van over het water woei ons het gejoel van schoolkinderen in de speeltijd tegemoet. Omdat Victor nog altijd snel uitgeput raakt bleven we de hele tijd geen honderd meter van het straatje waar we de auto achterlieten. In mijn rug voelde ik hoe wij van achter de gordijnen werden gevolgd, alles was stil, een gewone maandag met mijn flinke jongen.