Phishermen

190929 - Paris - Le Marais

Parijs heeft op elk van ons danig indruk gemaakt. Op wat kleinigheden na heeft de stad ons erg gecharmeerd. Qua kleinigheden denk ik o.a. aan de onzichtbare wolken fijn stof op en rond de boulevards, want, spijts de voorbeeldige eco-sticker-klasse-1 die ietwat scheef op ons voorruit prijkt loopt ook Parijs gebukt onder de slecht verbrande uitlaatgassen van duizenden en duizenden stinkende auto's en een veelvoud aan knetterende scooters zonder keuring. Dit gezegd zijnde blijft vooral een warm gevoel hangen, één en al sympathie. We zouden zo teruggaan, voor een paar dagen toch, niet langer, België is dan ook zo slecht nog niet. Koffie bijvoorbeeld werd niet één keer zo zwart geschonken als in ons eigenste kleine Brussel en de verscheidenheid allerhande was ons al bij al niet groter, de schaal niet kleiner dan aan 't Scheld in Antwerpen (wat een luxe om te voet op 5 minuten aan de andere kant van 't stad te geraken). Mag ik, bij wijze van afsluiter, nog eens bejubelen hoe we die laatste zondag voor 't afronden van onze maagdentrip een paar keer ondergronds zijn kunnen gaan, hoe de gele hesjes heel 't weekend in de koffer zijn gebleven, hoe de film op reusachtig scherm voor de deur van het Hôtel de Ville, Giscard d'Estaing in de hoofdrol, ons vaag bekend en bedrieglijk levendig voorkwam, hoezeer het Pletzl-jodenkwartier meer duiven trekt dan de Pelikaanstraat en hoe nodig het Institut du Monde Arabe z'n airco wel eens mag verversen. Niettemin, bij die laatste, wat een zicht van daarboven over de Seine, over de zwartgeblakerde Notre-Dame, het Île Saint-Louis, ons Montmartre, Parijs. Tot slot wijs ik een laatste keer op de opgemerkte ploeg eerbiedwaardige daklozen, hun bullen onder het blauw zeil geposteerd, inventief in de weer met een hengel, een rood bedelbekertje als aas.