 |
| 160721 - les vacances 2016 |
Saint-Antoine-du-Queyret - Situé au Milieu de la Ligne Bordeaux-Bergerac
 |
| Saint-Antoine-du-Queyret - 74 koppen - appelés, les Saint-Antoinais |
efkes situeren: Gironde, Zuid-Ouest-Frankrijk, op het middelpunt van de lijn Bordeaux-Bergerac, onze hameau, die dagen. Teken daar een ondersteboven Mercedesster met één punt Z-ZW, dan wordt het rechtsbovenste segment het departement van de Dordogne, links dan de Gironde en rechtsonder de Lot-et-Garonne, dit voor de aardrijkskundigen. Goed, daar dus, een kilometer of 10 onder de reeds breedgestroomde La Dordogne, kruisen mekaar twee baantjes, D21 x D126, twee slechts zelden gebruikte verbindingswegen van 't een vergeten gehucht naar 't ander. De grotere D17 ligt een kilometer of vijf, zes, verderop, ver weg, en verder niks mee te maken. Uitzonderlijk rustig, heel de streek zeg maar. Waar de baantjes mekaar snijden, daar ligt Saint-Antoine, niet meer dan een kruispunt met een paar huizen, een gemeentehuis en een kerk, van de 74 zielen geen ziel gezien. Er staan geen lichten, maar evenmin een meter overzicht. Toch slaagt een enkele pedé er in om tegen topsnelheid aan te komen scheuren en de kruising zonder ook maar een millimeter gas te lossen blind over te vlammen, quoi, de ander moet maar uit zijn ogen zien. Ik kan u verzekeren, de adrenaline spoot. In één hoek van dat kruispunt ligt ons vakantiehuis, in feite nog een schuur vooraf, een bouwval, aanpalend aan, en dan dat van ons. Aan de overkant van de straat staat een solitaire boom, een loofboom, en een oude waterput, en daarachter het glooiend landschap, verder niks. Diagonaal over het kruispunt staan de schuren van een wijnboer van wiens oogst we bij aankomst een fles getrakteerd hebben gekregen, Château La Commanderie de Queyret, lang niet slecht. En daar tegenover, we draaien tegen wijzerzin, staat het gemeentehuis, en dan zijn we terug bij ons. Stel u van dat gemeentehuis niet teveel voor, het is niet meer dan een klein nieuwbouwtje, formaat elektriciteitscabine, ocharme één voormiddag per week bemand/bevrouwd. Vlak ervoor, centraal gelegen zeg maar, staat een telefooncel, en ernaast de kerk, beide in staat d'abandon. Recht tegenover de kerk aan de overkant van 't straat ligt nog een klassiek woonhuis-met-schuurderijen, ooit van de rijkste van 't dorp, de pastoor wellicht, nu jammerlijk verlaten. Ja, het is daar een dooie boel, juist zoals ik het graag heb.
 |
| 160721 - Saint-Antoine-du-Queyret - Saint-Pierre |
dag zes vd vakantie: Saint-Pierre
de hitte van de eerste dagen, de koperen ploert om het met een cliché te zeggen, had plaats gemaakt voor dunne, hoge bewolking. We bleven die dag thuis, denk ik, ik heb in ieder geval geen andere foto's, geen leidraad naar ergens anders. Liever dan de drukte van de stad, rumoerige smeltkroezen van druivenwijn en leverpaté, bracht ik die dag een bezoekje aan het kerkhof van onze Pierre, patroon van dienst. In gedachten dwaal ik er opnieuw rond, 50 meter van ons deur, vandaag tussen grijze nevelslierten. Het was toen pertang midden juli, de nevels doemen wellicht op uit de verbeelding van mijn eigen donkerste, mijn diepste zelf. Samen met het piepen van het smeedijzeren hek kwamen de indrukken op me af, een door verbeelding ingekleurde stoet van kleine en grote familiegeschiedenissen, bedolven onder hun gescheurde tombes, verleden schimmige levens, verscholen achter de arduinen zerken met hun scheefgezakte datums, lang vervlogen tijden, verstofte eeuwen, al die geboorten, al dat heengaan, de geëmailleerde fotokes, de in plastiek gegoten droogbloemen, dankwoorden, vergane beeltenissen, omgevallen kruisen. En heel in de verte, dansend op de warme lucht, bewegen een paar iele figuurtjes tussen de oneindige rijen wijnranken. Tegen de uitgezakte klokkentoren, die geruste wachter bij de doden, kaatsen flarden zilveren stemmen, en de stenen toren zingt, ijl waaieren ze voort, onooglijke rimpeltjes in de tijd....
 |
| afbeelding internet |
Castillon-la-Bataille - La Plage
 |
| 160718 - les vacances 2016 |
Wat is dat toch met foto's? Ik zeg u, ik leef bij tijd en wijle haast liever in 't verleden, het is er zo verlokkelijk dat ik er mezelf in verlies. Bepaald on-hip, je
sais, maar zo is 't al heel mijn leven. Het hier en nu, dat gaat nog, of
zoals iemand (!) ooit eens zei, verdriet en plezier gaan dikwijls hand
in hand, wat gewoonweg klopt, soms is het top, soms geestig, soms shit, ach, de rien, 't is 't
leven zelf. Maar verder weg, de onvoltooid toekomende tijd om zo te zeggen, en ik doe mijn best, maar buiten aanstaande zon- en
feestdagen zegt het me weinig of niks, één illusie voor mijn part. Leve
dan de herinnering, het behoedzaam bewaren, zalig nagenieten, en dat wordt alleen maar meer, en alsmaar beter, ik zeg het nog, leve de toekomst!
juli, anno 2016
Castillon-la-Bataille, Gironde
Castillon-la-Bataille, (afbeelding internet)
waar we aankwamen en waar ik gelijk mijn hart weer verloor, 't is elk jaar 't zelfde liedje, liefde op 't eerste gezicht, of minstens door de maag. Dikke chance dat we tegen 't vallen van de avond nog iets te eten vonden na de plichtplegingen-met-rondgang aan de hand van onze Portugese hostesse, Christina de Jésus (niet verzonnen). Ons huis, prozaïsch 'La Maison de Maman Santina' genoemd, in feite een verbouwde schuur-met-beestenstal in welks laatste wij ons kamp onder de houten balken opsloegen, bood naast een niet te versmaden fles streekwijn of desgewenst een uitvliegend nest mieren weinig om ons aan te laven. Mieren snoepen ken ik enkel van chimpansees (met een stokje) en van Papillon lui-même, tijdens zijn verblijf op l'Île du Diable, mij echter is het nog niet vergund daar iets eetbaars mee te bereiden, dus zijn we terug de auto ingesprongen om nog snel voor sluitingsuur ergens wat van de cuisine Française te proberen versieren. Ondanks alle tips van ons Christina viel dat toch wat tegen. Het idee overàl iets te kunnen eten, 't is toch Frankrijk voor iets zeker, bleek een achterhaald cliché. Tientallen kilometers zijn we door de omtrek gereden, de schaarse gelegenheden die we vonden, pottoe. Toen we ten langen leste Castillon-la-Bataille binnenscheurden en bij de eerste de beste ziel, in dit geval een, excusez le mot (zo soepel gerodeerd reeds, mijn Frans) bende Marokkanen naar nog ergens in de streek, gelijk waar, naar gelijk welke eetgelegenheid informeerden, verwezen zij ons licht geamuseerd en met als één gestrekte arm naar pension Le Phenix, dat dus gewoon drie huizen verder (15 meter) met ledig terras persoonlijk op ons lag te wachten. En dat dus, om kort te gaan, bleek voor ons, drie hongerige reizigers, een schot in de roos. De patron, een Louis de Funes-achtig type, toonde zich van meet af aan superactief van zin ons eens goed te verwennen, klantenbinding op zijn best. We werden koninklijk bediend met een (uren naar uitgekeken) kruikje wijn en drie op-de-tong-smeltende tournedos op een bedje van handgesneden friet, waarvoor zijn welgemeende ekskuses, stel u voor, omdat de diepvriesfrietjes op waren! Of was mijn Frans misschien toch nog niet à point? Of de wijn te royaal? Soit,'t doet er ook niet toe, onze buik was gevuld, de vakantie pas begonnen en de avond nog warm! Castillon, je te salue.
terras hotel-restaurant Le Phenix, ook van tinternet
Subscribe to:
Posts (Atom)